100. YAZIM HASEBİYLE…

Değerli Okurlarım,

Öncelikle bazı teknik nedenlerden dolayı, 100. yazımı sizlere geç ulaştırabildiğim için özürlerimi kabul edin lütfen.

Balonlar, maytaplar, çiçekler ve kutlamalar gelsin o zaman…

Şaka bir yana,

Bugün itibariyle 100. yazımı sizinle paylaşıyorum.

Gururluyum, mutluyum.

Allah’ın (C.C.) izniyle daha nice yüzüncü yazılara inşallah…

Bana çokça yöneltilen sorulardan bazıları “Neden gazetecilik?

Neden köşe yazarlığı?

Zaten yıllardır öğretmenlik yapıyorsunuz, bildiğimiz kadarıyla da çok yönlü ve aktif bir öğretmensiniz. Bu yoğunluğunuzun arasında niye köşe yazarlığı, nereden icap etti?” şeklinde…

Açıklayayım.

Evet, öğretmenliği çok seviyorum.

Öğrencilerimi, istisnasız, çok seviyorum.

Tüm öğrencilerim benim çiçeklerim.

Onların başarılarını her zaman, her koşulda takdir ediyorum.

Elimden geldiğince, mezun olduktan sonra neler yaptıklarını, hangi mesleği seçtiklerini, hayatlarına nasıl yön verdiklerini takip etmeye çalışıyorum, özellikle benimle iletişim kuranlar yoluyla. İyi haberlerini aldıkça mutlu oluyorum elbette. Tökezleyenler de olabiliyor ama önemli olan hayata tutunmaları benim için. Her zaman her işlerinin sevindirici ilerlemesi elbette mümkün değil. Kendi inandıkları doğrular çerçevesinde, karşılaştıkları tüm zorlukları aşmalarını ümit ediyorum.

Gazetecilik, benim için, her sabah kapımıza dağıtım elemanının bıraktığı yeni matbaa kokulu gazetenin bir mirası.

Çocukken hayalini kurduğum hedeflerimden biri.

Niye gazetecilik ve yazarlık hayali?

Gazeteciliğin çok yönü var. Çeşitli kolları. Farklı uzmanlık alanları. Farklı kategorileri…

Savaş muhabirliği, 3. sayfa dediğimiz adliye muhabirliği…

Ekonomi, spor, magazin…

Hayatın her safhasında neredeyse temsili var gazeteciliğin.

Ama benim her zaman idealim, köşe yazarlığı idi.

İstediği, araştırdığı, uzmanlaştığı veya hakim olduğu her konuda yazabiliyor oluşu müthiş bir özgürlük. Sanırım beni kendine çeken de bu oldu.

Senelerce, bıkmadan usanmadan, ihmal etmeden, takip ettiğim, yazılarını eksiksiz okuduğum Üstad yazarlar sayesinde, kişiliğime ve yaşam yönüme bir rota çizdim.

Bir insanın çok çeşitli versiyonları olabilir.

Bir blogger kardeşimden duydum geçenlerde, çok hoşuma gitti:

“Olabileceğim en iyi versiyonum olmaya çalışıyorum.”

Evet, gazetecilik, benim olmaya çalıştığım, en içime sinen versiyonumda olmazsa olmazdı…

Tıpkı öğretmenlik gibi…

Tıpkı akademisyenlik gibi…

Tıpkı yazarlık gibi…

Tıpkı matematikçilik gibi…

Bunlardan birinden bile vazgeçmem mümkün değil.

Yoğun, evet.

Ama yoğunluk, boşa geçen ömürden iyidir.

Müslümanların dara düştüğü zaman okuduğu İnşirah Suresi ne diyor bize?

Bismillahirrahmenirrahim

(Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla):

1. (Ey Muhammed!) Senin göğsünü açıp genişletmedik mi?

2,3. Belini büken yükünü üzerinden kaldırmadık mı?

4. Senin şânını yükseltmedik mi?

5. Şüphesiz her zorlukla beraber bir kolaylık vardır.

6. Gerçekten, her zorlukla beraber bir kolaylık vardır.

7. Öyleyse, bir işi bitirince hemen diğerine koyul.

8. Ancak Rabbine yönel ve yalvar.

İnşirah Suresi düsturuyla, “Bir işi bitirince hemen diğerine koyulmak” gerekir ki, en kıymetli servetimiz olan zamanımızı etkin kullanalım.

Hem, yapılacak işleri planlayarak hareket etmek insanı dinç tutuyor.

Zamanını, ömrünü boş şeylere savurarak harcamak yerine, meşgul olmayı sevdiği işleri yapmanın nesi kötü olsun?

Yük olarak gören, zaten o işi yapmaz.

Kaldı ki, yazma işi, diğer tüm özgürlüklerden farklı ve albenili bana göre.

Hem kendini ifade ediyorsun, hem de fikirlerini özgürce başkalarıyla paylaşıyorsun.

Müthiş bir duygu bence…

Siz değerli okurlarım ve bizi ailesine katan çok kıymetli ajanslarımız oldukça, daha nice 100. yazımızda, özgürce birlikte olmak dileğiyle, yazmaya ve hayatın olumlu veya olumsuz farklı yönlerine ışık tutmaya devam inşallah…

Yarın yine aynı köşemizde sizi bekliyor olacağız efendim.

Kucak dolusu sevgiler…

Dr. Meryem ÇILDIR