ÜZÜLMEK HAKKINDA

Yeterince güçlü olduğumuza inansaydık hiçbir şey bizi üzemez ve incitemezdi. Bizi üzen güçsüz olduğumuza dair olan inancımızdır. Sürekli gururumuzun kırıldığına, şahsımızın saldırıya uğradığına inanırız. Bundan kurtulmanın yolu bir şey başarmak, güçlenmektir. Esasında kimse insanın gururunu kıramaz ve incitemez. İnsanı inciten bu konudaki düşüncesidir. Bir sözden incinmek, onu söyleyenin düşüncesine katılmadan mümkün olmaz. Bizi yaralayan esasında kendi düşüncemizdir.

Olmuş bitmiş şeylere üzülmek bir yarar sağlamaz. Dünyanın bütün kuvvetleri toplansa olmuş bir işi olmamış yapamaz. Geçmiş bize ayak bağı olmamalı, üzerinde durmamalı, bundan sonrasına bakmalıyız. Meydana gelen her şeyden bir ders çıkarmalıyız. Bundan sonra ne yapabiliriz, bunu araştırıp öğrenmeliyiz. Her gün hayata yeniden başlayabilir ve kendimize yeniden bir dünya kurabiliriz.

Üzülmemize sebep olan şeylerin çoğu esasında üzülmeye değmeyecek kadar küçük ve önemsiz şeylerdir. Gerçek dertlerimiz azdır. Kendimize dertler yaratır ve her şeyi olduğundan yüz misli büyütürüz. Ufak bir güçlükle karşılaşsak dünyamız kararır, feryat eder, karamsar tablolar çizeriz. Her şeyin kötü gideceğine, hiçbir şey yapamayacağımıza inanırız. Hâlbuki şimdiye nice dertlerin hakkından gelmişiz. İnsan sanıldığından daha güçlüdür. Fakat hayalgücü olayları başka türlü gösterir.

Bizi üzen olayların kendisi değil, onlar hakkındaki inançlarımızdır. İnançlar ise gerçeğin kendisi değil yorumudur. Olayları lehimize de aleyhimize de yorumlayabiliriz. Neden her şeyi iyiye yorumlamıyor da kötüye yorumluyoruz! Neden güzellikleri değil çirkinlikleri görüyoruz! Neden bakış açımızı ve kanaatlerimizi sorgulamıyoruz. Biz onların esiri ve mahkûmu değiliz. Bütün yapacağımız, aklımıza gelen her şeyin bir düşünce olduğunu ve bizim düşüncelerimizin ise değişebileceğini anlamaktır.