TARTIŞMAK HAKKINDA

Tartışmalarımız kimseyi küçük düşürmek, utandırmak, mahcup etmek için olmamalıdır. Kişi vicdanında haklı olduğumuzu anlamalıdır. Muhatapların durup düşünmelerini, akıl ve fikirlerini çalıştırmalarını sağlamaya çalışmalıyız. Sözümüz en azından muhatabımız kendisiyle baş başa kaldığında kabul edilebilir olmalıdır.

İnsanların çıkarları, ihtiyaçları, sosyal durumu, doğruyu kabule engel olabiliyor. Bir şey sırf doğru olduğu için kabul edilmez. İnsanlar genellikle muhataplarının ün, makam ve mevkilerine sosyal statülerine bakar. Peygamberimiz davasını gururlu, varlıklı kimselere değil ancak yoksul mütevazı insanlara kabul ettirebildi.

Kendi metot ve üslubunuzla tartışın. Kişinin sizi sürüklediği yere sürüklenmeyin. Evvela düşüncelerini öğrenmeye çalışın. Peşin yargıları olan dogmatik biri ise onun yargılarını ve dogmalarını kırmadan bir şey yapamazsınız. Konunun temel ilkelerinde bir anlaşma sağlayamıyorsanız, teferruatı tartışmaya girmeyin.

Tartışarak doğruyu arayıp bulmaya ve kabul etmeye kaç kişi müsaittir. Böyle iyi niyetli insanlar istisna denecek kadar azdır. Çoğu fikrini kabul ettirmek veya egosunu tatmin etmek için tartışır.  Bazıları da vakit geçirmenin bir aracı olarak görür tartışmayı.  Eğer gerçekten hakikati arayan varsa onları bundan mahrum etmemeli. Fakat hayatımda hiç kimseyi tartışarak ikna edemediğimi itiraf edeyim.