Bir Pazar Klasiği

“Hayatınıza klasikleri katın. Aşina olduğunuz eskilerinizi, yani;

Klasik bir kitap,

Klasik bir mekan,

Klasik bir müzik,

Klasik bir giyim şekli,

Klasik bir koku,

Pazar günleri klasiğiniz olsun mesela.

Hekesin klasiği, eskisi başkadır. Eskileri ortak olanlar ise birbirlerini hiç kaybetmesinler dilerim.

Ortak değerlere sahip olabilmek çok nadir rastgeliyor artık. Her şey yeni, her yer yeni, herkes yeni.

Eskiyi bilip, klasiğimiz yapmak bize kendimizi buldurur. İnsanın eskisi, kendisidir.” dedi Tilbe teyze, o beş çayında.

İlk iş bir kitap kaptım elime, bir kahve yaptım kendime bir de bir müzik açtım sessizce, bir pazar günü.

O gün bugündür on dört sene geçti. Hepsi ben oldu bunların, benim klasiklerim. Bir de geçen sene sarı papatyalar dahil oldu çarşambalarıma, Tilbe teyzenin mezarına.

Mezarlıklarında bir klasiği var;

Hep aynı toprak kokusu,

Hep aynı giyim şekli,

Hep aynı yeşil bir mekan.

Tilbe teyze haklıydı seneler önce, klasikleri olanlar eskiye sahip çıkar. Burada her şey eski, her yer eski, mezarlıkların insanları ise en eski.