18 Mart Çanakkale Zaferi

18 Mart da bir tarih fakat öylesine sıradan değil…

Yedi düvel taarruzda. Milyonlarca kurşun yağmur gibi havada uçuşuyor. Vurulup şehit olmayı bekleyen mert, yiğit, yüreği vatan sevgisiyle dolup taşan Mehmetçik, topraklarına namahrem ayakları bastırmamak için canını ortaya, tertemiz alnını ise toprağa koyup şehit oluyor. Kalanlar ise asla eskisi gibi değil. Belki kolsuz, belki gözsüz, belki bacaksız…

“Ana ben gidiyorum düşmana karşı…” diyerek okulu bırakan, yuvasından ayrılan, diploma yerine şehitlik unvanını kazanan bir nesildi o nesil. Yiyecek doğru düzgün yemekleri dahi yok! Mideler hep boş.  Vahşetin en gerçeği ve serti. Silahlar kan kusuyor. Bombalar kulakları değil, ruhları da sağır ediyor. Ölüm kusan yerler, kan kırmızı gökler.

Kum kadar sırtlan uzaklardan gelip masa da almayı beceremediklerini, Çanakkale topraklarında almaya azmetmiş. Çanakkale Boğazını geçip İstanbul’u almak isteyen düşman kuvvetlerine karşı kahraman ordumuz, İngiliz ve Fransız donanmaları karşısında aylar boyunca deniz ve kara savaşı yaptı. Binlerce askerimizin şehit olduğu bu savaşlarda, düşman donanmaları çok ağır kayıplar vererek geri çekildi. Çanakkale Zaferi, vatanın bütünlüğü ve milletin bağımsızlığı söz konusu olduğunda, Türk milletinin engelleri aşabileceğinin en güzel örneğidir.

252.000 şehit, kanla sulanan topraklar. Her birinin dili olsa da anlatsa. Canlarıyla nasıl düşman karşısında durduklarını, metal kurşunların, ölümle yaşam arasındaki çizgiden bir adım ileri atıldığında artık can yakmadığını dile getirebilseler.

Anlatsalar, açıklasalar da bilsek, öğrensek, utansak fakat biz bilemedik. Biz göremedik , biz unuttuk.

Övgülerin en güzeline layık olan Çanakkale Şehitleri asla unutulmayacak. Saygı, sevgi ve rahmetle anıyorum.

Ruhları şad olsun…