YAŞAMA SANATI

Nasıl yaşayacağımızı öğrenmek, sanatların en zorudur ve her şeyden önce öğrenilmesi gerekir. Bütün sanatlar bu sanata yaradıkları ve buna hizmet etikleri ölçüde bir değerleri vardır çünkü mutlu olmamız yaşamayı bilmemize bağlıdır. Çeşitli bilgiler okullarda öğretilebilir ama bir insana nasıl yaşayacağı öğretilemez. Herkes nasıl yaşayacağını kendisi öğrenir ve hayatını tek başına yaşar.

Olaylar kötü gittiğinde kendiniz için bir geri çekilme hattı tespit edin ve bütün gücünüzle oraya tutunmaya çalışın. Böylece hezimetten kurtulursunuz. Bu kural esasında askeri bir terimdir. Geri çekilirken bir yerde tutunmak lazımdır. Cephe gerisi olmayan bir savaş kazanılamaz. Günlük hayatımızda da yenilgilerden sonra bir cephe gerimiz olmalı. Sıkıntıları eritmek için geriye çekilip üzerinde düşünmeliyiz.

Ana konuların üzerinde durun. Onları düzenlerseniz küçük şeyler kendiliğinden düzelir. “Bir şeyin aslını elde edersen teferruatını da elde edersin” diyor Mevlana. Teferruata ait şeyleri meydana çıkınca düşünürsünüz. Bir iş bütün olarak iyi gidiyorsa sorun yoktur. Aksayan noktalar çıktığında kolayca halledilir ama iş temelden çürükse onu sürdürmeye çalışmayın. Yapacağınız her şey çürük olacaktır.

Bir bahçeniz varsa onunla uğraşın Ağaçların bitkilerin büyümesini izlemek, insana sabrı ve büyümenin güzelliğini öğretiyor. Bizi daha insani, daha merhametli, daha nazik ve daha yumuşak yapıyor. Yeşilliği ve ağacı sevmeyen insanı da sevemez. Bir çekirdeğin toprağı yarıp boy göstermesini seyredin, bir duvarın dibinden güneşe doğru uzanan kadife gibi yumuşak bembeyaz otları izleyin.

Ufak tefek sıkıntılara katlanmayı öğrenmeli, hayatın zahmetsiz ve sıkıntısız geçmesini beklememeliyiz. Elbette büyük felaketlere üzülmemek mümkün değildir. Zorunlu olan şeylere karşı bir şey yapılamaz. Burada akıllıca hareket etmekten ve sabırlı olmaktan başka bir şey elimizden gelmez. Ama asıl önemli olan, her gün karşılaştığımız küçük şeyleri fazla büyütüp kendimizi perişan etmemektir.