ÖĞRENMEK HAKKINDA

Öğrenmenin iki yolu vardır; kitaplardan öğrenmek, hayattan öğrenmek. Öğrendikten sonra anlayış ve davranışlarımızda bir değişme olmalıdır. Bu ne kadar başarılmışsa o kadar iyi öğrenmişiz demektir. Aksi takdirde bilgi hamallıktan başka bir şey değildir. Okuyup öğrendiklerine göre yaşamayan kimseler Kuran’da kitap yüklü eşeklere benzetilmiştir. Sana yaramayan şey bir ağırlıktır.

Gözlem ve tecrübe yoluyla öğrendiklerimiz okulda öğrendiklerimizden daha çok ruhun derinliklerimize yerleşir. Kitap ve okuma ile öğrenilen şeyler sadece zihnimizi eğitir. Yaşayarak öğrendiklerimiz ise ruhumuzu şekillendirir. Onun için eskiler “bir musibet bin nasihatten evladır” demişler. İnsanlarla ilişkiler kitaptan öğrenilemez. Düşüp kalkarak ve acısını veya sevincini yaşayarak öğrenirsiniz.

İnsanın kemiği kalındır. Birçoğu yaşadıklarından bile ders almaz. Ayni hataları sürekli tekrarlar. En akıllı insanlar başkalarının hatalarından ders çıkaranlardır. Şüphesiz ki bütün insanlar yaşla çok şeyler öğrenirler. Her insan daha evvele göre daha bilgilidir. Fakat kişisel ve bireysel farklar vardır. İnsanların zekâ ve anlayışları farklıdır. Otuz yaşında niceleri var ki seksen yaşındaki kadar akıllıdır.

Öğrenmenin temeli soru sormaktır. Soru sormak cevap vermekten daha kıymetlidir. İnsanoğlu ne öğrenmişse merak ettiği için öğrenmiştir. Soru sormak, olaylara kimsenin bakmadığı bir açıdan bakmak demektir. Bazı ilim adamları evvelce sorulan sorulara cevap arar, bazıları da yeni sorular sorarak bilime katkıda bulunurlar. Sorusu ile insan akıl ve zihin seviyesini, bilgi birikimini ortaya koyar.

Etrafımız çok şeyi yarım yamalak bilen ve öğrendiklerinin hiçbir yararını görmeyen insanlarla doludur. Yeni bilgiler ve fikirler öğrenmektense eskilerin üzerinde durup onları daha iyi ve derinden öğrenmeye çalışmak daha kârlıdır. Öğrendiklerimizin doğru veya yanlışlığı hakkında net ve kesin bir kanaate sahip olmalıyız. Öğrendikleriniz bizi değiştirmeli, hayatımızı güzelleştirmeli.