Doktorların “yaşamaz” dediği kadın sporla hayata tutundu

59 yaşındaki Gülşen Taşçı, 2008 yılında rahatsızlanarak hastaneye kaldırıldı. Doktorlar Taşçı’nın karaciğerinde 17 santim tümör olduğunu tespit etti. Ameliyat esnasında safra kesesi alınan kadının akciğeri tümörden temizlendi. Taşçı’nın ameliyatta bağırsağının bir bölümü de alındı. Ameliyatın ardından tedavisi devam eden Taşçı’ya kemoterapi ve radyoterapi uygulanmaya başlandı. Tedavileri devam eden Taşçı, bu kez grip aşısından rahatsızlandı. Aşıdan 2 gün sonra rahatsızlanarak hastaneye kaldırılan Taşçı’nın akciğerlerinin zedelendiği tespit edildi. Taşçı, tedavi için dolaştığı doktorlardan çare bulamadı. Tedavi gördüğü sırada kortizon ilaçları verilen yaşlı kadın nefes almakta güçlük çekmeye başladı. Kendi ihtiyaçlarını bile karşılayamaz hale gelen Taşçı, işaretlerle kendini ifade eder duruma geldi. Tekrar hastaneye kaldırılan Taşçı’nın tetkikler sonucu ciğerlerinin bittiği söylenerek yaşayamayacağı belirtildi. Doktorların “yaşayamaz” demesine aldırış etmeden hayata tutunan Taşçı, sağlığı için arayış içine girdi. Yaptığı araştırmalarda Kocaeli Büyükşehir Belediyesinin ‘Kocaeli Anne Şehir’ projesi ile tanışan Taşçı, birçok kadının bu proje kapsamında uzmanlar eşliğinde spor yapabildiğini öğrendi. Spora başlayarak düzenli bir şekilde hastalıkların üzerine gitmeye başlayan Taşçı, kısa süre sonra yaşadığı sağlık problemlerinin üstesinden geldi.

“İnanın ziyaretime gelen kişiye kapıyı bile açamıyordum”
Yaşadığı o zorlu süreci anlatan Taşçı, “Farklı sancılarım vardı, 2008 yılında doktora gittim. Hastaneye gittiğimde benden bir ultrason çektirmemi istediler. Orada ultrasonu çeken bayanın kendi kendisine söylediğini gördüm. Ben de hayırdır ne var diye sordum. O da, ‘Karaciğerinizde 17 santim büyüklüğünde bir tümörünüz var’ dedi. Çok güçlü bir bayan olduğumu zannediyordum ama o an gücümü yitirmiştim. Ameliyata alındım. Ameliyat öncesinde çok küçük bir kurtulma imkanımın olduğunu söylediler. Çünkü tümörün çok büyüdüğünü ve ameliyat anında bulaşabileceğini biliyordum. Öyle de oldu. Ameliyat anında tümör alınmış ama yine de bağırsaklarıma, safra keseme ve akciğerime bulaştı. Nefes alamadıkça da doktorlar bana kortizon yüklemeye başladılar. O kadar çok kortizon alıyordum ki artık yemem içmem kısıtlanmıştı. En sonunda hava alma cihazlarına bağlandım. İnanın ziyaretime gelen kişiye kapıyı bile açamıyor, kendi ihtiyaçlarımı hiç göremiyordum. Her şeyimi eşim yapıyordu. Artık öyle bir konuma geldi ki kendimi hiç idare edemiyordum” dedi.